Boerenhart - Het verhaal achter Ernest
Het was een kwestie van tijd
Zoals elk kind speelde ook ik met de aardappelpuree op mijn bord. Alleen bouwde ik geen torens — ik legde akkerrijen aan met mijn vork. 's Nachts fantaseerde ik over de ideale boerderij: pakjes hooi, koeien in de wei, kippen die scharrelen in het gras.
Het zat er altijd al in, denk ik.
Ik bracht uren door op de boerderij van mijn grootouders. Ik hielp ze op het veld, liep tussen de dieren, kroop op de machines. Ik keek, luisterde, leerde — mijn liefde voor dier, natuur en boerenleven groeide elke dag.
Vandaag, breng ik die kinderdroom tot leven.
Het ontstaan van Ernest
Na mijn hogere studies trok ik naar Australië. Vastberaden ging ik down under verkennen, met als grootste ambitie het werkleven bij een Australisch landbouwbedrijf te ervaren. Door een speling van het lot belandde ik op een akkerbouwbedrijf van liefst 7000 hectare. Wekenlang bestuurde ik er oogstmachines zo groot als huizen, onder een meedogenloze zon. Het ritme was hard, het tempo hoog. Alles draaide om efficiëntie: zo veel mogelijk, zo snel mogelijk, en vooral: zo goedkoop mogelijk.
Boeren dumpten probleemloos tientallen containers vol pesticiden en olie op één hoop — en staken het in brand, alsof het niets was. Er was geen ruimte voor respect, noch voor bodem, dier of mens.
Die ervaring liet me niet los. Ik wist: dit moet anders. Na mijn terugkeer begon ik te bouwen aan mijn droom. In mijn vrije tijd zocht ik kennis, contact en grond. Stap voor stap vatte ik het plan samen: een veld, kuikens, voeding, en de nodige toelatingen.
Tot ik klaar was.
Enter Graskiekens.
Hoe de runderen erbij kwamen.
In juni 2022 stelde ik me kandidaat voor een begrazingsproject met runderen. Een beetje halsoverkop, toegegeven — maar met veel goesting en een helder plan kocht ik negen koeien en een stier. De afspraak was eenvoudig: de dieren zouden instaan voor het natuurbeheer van een open ruimtegebied, en ik kon zo, zonder stal, op mijn eigen tempo een rundveekudde uitbouwen.
In november 2024 was het zover: ik kon voor het eerst eigen gekweekt rundsvlees aanbieden — eerlijk vlees van dieren die jarenlang buiten geleefd hadden, in rust en ritme.
Vandaag, in 2025, beheer ik een zestigtal hectare aan weide- en bosland. Mijn runderen grazen in natuurgebieden zoals Parkbos De Pinte, Goed te Parijs in Astene en het Turrebos in Sint-Martens-Latem. Je kan ze daar gewoon gaan bekijken.
En wie weet wat er de komende jaren nog bij komt…
Stilzitten is alleszins niets voor mij.
— Boer Wiebe
